Blog
De lege kantoortuin
Op 28 februari 2020 schreef ik in een blog: “Stel dat vandaag nog elke kantoortuin in Nederland afgebroken wordt, is dan de ellende voorbij? Ik geloof er niks van.” Amper twee weken later werd met het uitbreken van het coronavirus het einde van het kantoortuintijdperk ingeluid. Althans, zo lijkt het. Of verlangen we stiekem alweer terug naar onze rumoerige kantoortuinen?
De kantoortuin anders bekeken
De kantoortuin is in het nieuws. Met schreeuwende koppen als ‘Werknemer lijdt in een kantoortuin’, ‘Onwerkbare kantoortuin’ en ‘De kantoortuin is ongezond’ wordt de kantoortuin de grond in geboord. Het verbaast mij dat er geen aandacht is voor mogelijk andere oorzaken van alle kommer en kwel. Wie onderzoekt het effect van 24/7 bereikbaar zijn en alle afleiding die van alle schermen spat?
Breaking! Er is niks mis met de kantoortuin!
Het gebrek aan focus, flow en concentratie, waar zoveel mensen last van hebben, waar zoveel over wordt geschreven, en niet in de laatste plaats door mij, ligt niet (alleen maar) aan de kantoortuin en de flexplek. Ik geloof dat ‘kantoormensen’ meer dan ze zelf misschien toe willen geven, behoefte hebben aan offline werken, structuur en een zekere mate van hiërarchie om de kantoortuin te overleven.
Kantoortuin 1988: werken onder de sanseveria
Ik was een jaar of 19 en vond mijn eerste baan bij Ziekenfonds DNO in Meppel. Ik werkte in een retemoderne werkomgeving: een kantoortuin met sanseveria’s en flexibele werktijden. Ons werk bestond uit het controleren en uitbetalen van ziektekostennota's. De enige afleiding kwam van je collega's en die ene telefoon per blok. Die vrij regelmatig rinkelde, want de enige manier om met ons te communiceren was via de vaste telefoon tijdens kantooruren en per brief.
Geen gouden ananassen
Ik heb de opkomst van de flexplek, de kantoortuin en het ‘nieuwe werken’ meegemaakt ('oké boomer', zou mijn nichtje zeggen) toen ik nog in loondienst werkte bij een grote ggz-organisatie. Ik was enthousiast over het idee en de mogelijkheden. Mensen die klaagden moesten gewoon nog even wennen of waren te oud of vastgeroest om met al die nieuwigheid om te gaan. Dat vond ik.